38 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde!

Ohayoooooo Tokyo. Ik voel me redelijk, dus we gaan ervoor. Na een heerlijk Japans ontbijt (rijst, beef curry en allerlei bijzondere bijgerechtjes) nemen we de metro naar Tokyo station. We horen hier voor het eerst de koekoeksgeluiden van de voetgangerslichten. Vanaf hier lopen we, tussen de bruidsparen door (zondag is nogal populair om te trouwen) naar de tuinen van het Imperial Palace en de ruïnes van het Edo kasteel. De muren zijn gigantisch, de tuinen zijn zoooo groen. Ook zijn er 3 mooi bewaard gebleven Samurai huizen. Super mooi allemaal, maar mijn rug vindt het minder mooi en we stoppen regelmatig. Ondertussen belanden we in de Tokyo marathon, en voeren we onze eigen hardloop analyse uit op al die lopers die hun voeten bijna tegen hun billen aan schoppen tijdens het lopen. Best bijzonder. We zien Fushimi-yagura, een mooie wachttoren van het Imperial Palace. Het paleis zelf kunnen we niet bezoeken en ziet er ook niet heel interessant uit.

Daarna pakken we de metro naar de wijk Shibuya. Hier vinden we het drukste kruispunt van de wereld. Per groen licht lopen hier tot wel zo'n 2500 mensen over. We kopen een koffie bij de Starbucks en genieten op de 1e verdieping prime time van de honderden mensen die overlopen. Na hier uitgebreid van genoten te hebben, lopen we zelf de crossing over, en dan merk je er eigenlijk vrij weinig dat je met zo velen de weg oversteekt. Je merkt vooral dat niet iedereen recht het zebrapad overloopt maar ook diagonaal. Elkaar kwijtraken is hier niet moeilijk, al weet je dat je elkaar aan de overkant wel weer vindt. De drukte hier in Japan geeft wel een andere invulling aan het liedje wat vaker door mijn hoofd spookt: 15 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde. Nou neem er dan eens 38 miljoen, op een oppervlakte die 17x kleiner is dan Nederland...

Aan de overkant van de Shibuya crossing bekijken we het standbeeld van de wereldberoemde hond Hachiko. Er zit een heel mooi verhaal achter deze loyale hond: het gaat over een Akita hond die in Japan grote bekendheid verwierf door het feit dat hij na de dood van zijn baasje negen jaar lang wachtte op diens terugkeer bij het treinstation Shibuya in Tokio. Een jaar voor zijn dood, in april 1934, werd voor het station een standbeeld voor hem opgericht.  Een mooi verhaal, maar de rij die ervoor staat om een foto te nemen slaan we graag over, we drukken snel op de cameraknop als iemand plaats maakt voor de volgende in rij.

Hop terug de crossing over en we lopen vanaf hier door drukke winkelstraten naar Yoyogi park. Daar stuiten we op een Thaise markt. Die rustig begint maar enorm druk eindigt. Niks voor ons! Ook het Yoyogi park zit vol met picknickers, de zondag is echt een relax-dag voor de Japanners. Ook zien we ze voetballen, ohnee ze zijn aan het frisbeeën, in teams, grappig, ze nemen het serieus! We poseren net als de Japanners tussen de mooie rozen. Yoyogi park is één van de grootste parken van de stad, vol met vijvers, fonteinen en groen. Een deel is afgezet, maar het hoogtepunt van dit park is de Meiji Shrine. En daar lopen we dan ook naartoe. Onderweg komen we een scherm van vaten tegen met japanse tekens, ooit gevuld met Sake. Deze vaten zijn een offer aan de goden.

De Meiji Shrine is gebouwd in 1920 om keizer Meiji te eren. De keizer overleed in 1920 en heeft grote veranderingen teweeg gebracht. Hij opende het Land van de rijzende zon voor het westen. Via de Tori gate (even buigen voordat je er onder door gaat) lopen we naar de Shrine, net als honderden andere toeristen. We wassen onze handen, spoelen onze mond en kijken een tijdje rond.

Vervolgens lopen we het park uit - niet vergeten weer even te buigen nadat we onder de Tori gate zijn gelopen. We zoeken nog meer drukte op in de smalle Takeshita straat in de wijk Harajuku. Twee keer knipperen en je kunt elkaar al kwijt zijn. Deze smalle straat is het epicentrum van de jeugd van Tokyo en zit vol boetiekjes, cafés, fast food ketens. We eten een heerlijke crêpe, maar laten de reuze regenboog suikerspinnen, ijsjes in de vorm van poep emojis en bevroren popcorn voor wat het is. We zien kitten en puppy cafés en zelfs een mini varkentjes café. Je kunt hier knuffelen met de beestjes voor een bepaald bedrag en bepaalde tijd. Ook dit slaan we toch even over.

We hebben inmiddels 15km gelopen en mijn rug doet zo'n pijn!! We zoeken PDX taproom op en de ibuprofen gaat naar binnen met een heerlijk biertje!! We rusten een tijd uit en pakken dan de metro naar de wijk Shinjuku. Het grootste station met wel 60 uit-/ingangen. Boven de grond kijken we onze ogen uit bij een 3D scherm, de kat lijkt zo over de rand te hangen. We lopen door naar het Godzilla hoofd, waar we natuurlijk even een gekke selfie maken. Het is inmiddels donker en de Tokyo lights verblinden ons, als ook de hustle en bustle. Tijd voor sushi in een minder drukke buurt! We nemen de metro naar de wijk Ginza. Een wijk bekend voor haar winkels van dure merken. We belanden in een superleuk sushi restaurant. We eten onze buik vol met vooral nigiri's. Ook voer ik hier mijn eerste Japanse gesprek. De vrouw vraagt : you where? En ik antwoord: Oranda.. ohhh zegt ze en ze doet een vliegtuig na met haar armen en vraagt: Dji? Ik tellen en tellen in mijn hoofd. Pfffff... ja gelukt: dju san! 13uur vliegen dus. Even later nog even in Japans vragen waar de wc is en de rekening, top! Het ijs is gebroken om deze zinnen en woorden vaker te gebruiken de aankomende weken ;)

We willen nog ergens een drankje doen, maar dat blijkt onmogelijk: of we worden onvriendelijk de deur uitgezet omdat ze opeens dicht zijn (het 'open' bordje naar 'closed' omdraaien werd niet op prijs gesteld) of omdat ze gewoon echt dicht zijn. Op naar ons hotel dus! Veel te veel gelopen vandaag en de pijn is heftig. Dus we gaan lekker slapen!